Αγρός, όπως άνθρωπος δηλαδή.

Θα θυμόμαστε πάντα

τη νύχτα του θερινού ηλιοστασίου

εκείνο το σθένος, εκείνη τη λάμψη:

την καρτερία στο βάθος του κάμπου

όπως υπόσχεση των νερών

για την εδραίωση των καρπών.

Ναι, κανένα όνειρο

μα κανένα όνομα στην τύχη

κανένας δρόμος πια μέσα στην ανέχεια

χωρίς φάρμακα χωρίς ρούχα και τσιγάρα

της κάθε μέρας ο ρυθμός

να μην είναι σπασμένο αγγείο, αλλά δύναμη.

Κι όπως κάθε χωράφι έχει τα όριά του

μα και τα πουλιά που έρχονται

το ένα μετά το άλλο να το τρυγήσουν

όποτε ο καιρός φιλέψει τα γλυκά τα φρούτα

έτσι κι εμείς μαθαίνουμε ξανά

ξεχνάμε και μαθαίνουμε πάλι από την αρχή

ισότητα, γαλήνη και μουσική.