Αφήσαμε τον κάβο το Μαλιά.
Απέναντι, της Λύρας φεγγίζει ο Vega.
Μποτσάρησε τον χαβαλέ, κατέβα
στο στόκολο, να δεις και τα γυαλιά.

Η Όστρια φρεσκάρησε καλά.
Το Victory, άρχισε να μποτζάρει.
Τ’ Alboran, στη μπάντα, ως να `ρθει το φανάρι
ο άνεμος θα παίζει, στα σχοινιά.

Η μπίγα η μαγκιόρα υψηλά
στον στάτη της, δόντι λασκαρισμένη
σαν το θεριό, λευτεριά που περιμένει
γρυλίσματα αφήνει ηχηρά.

Στην γέφυρα την κόντρα, φωναχτά
τα παντιερόσχοινα, έχουν κουβεντολόϊ.
Γιά σκάτζα βάρδια, κτύπησε το ρολόϊ.
Απ’ τ’ όκιο στο καμπούνι, το κύμα ξεπήδα.

Καθώς την διπαράλληλο, αργά αργά κινώ
πάνω στον χάρτη του Ιονίου, τον σχισμένο
ξανάρθε στην μνήμη μου, κάτι το ξεχασμένο
αγάπες μου στα πόρτα και αρχίζω να μετρώ.

Και έτσι, τον χρόνο ξεγελάω τελικά.
Τη μοναξιά στην γέφυρα, άφησα δεμένη
γιατί ο Μορφέας στο γιατάκι, με προσμένει
σαν θα σκατζάρω και τον βρω νωχελικά.