Εξαρχείων Hotel ανέβηκα
άπολις, άοπλος, άνιατος κι ανίατος
απ’ το πολύ το σίδερο
το φίλιο μολύβι στα σωθικά
εντέλει
απ’ το πολύ τ’ ατσάλι κι άσπλαχνος.
Δε χρειάζεται να πεθάνω λοιπόν,
για να μάθω πόσο ασήμαντη
υπήρξε η ζωή μου.
Να `στε όλοι καλά
όσοι με αναφέρετε.
Διαβάζω από το κινητό
πάλι και πάλι
το Λάμδα της Οδύσσειας
το Πι της Ιλιάδας
με θέα το Λυκαβηττό ως πέρα στον Περαία.
Ναι, ναι, νέκυες.
Νυκτοβασίες.
Νεκρόδειπνοι μ’ οδήγησαν στο 604 δωμάτιο:
στην ηλικία που πέθανε ο Σινόπουλος

(νάτα μας πάλι τα Πι και τα Λάμδα).

Μη ξεχνάτε πως
είμαι ο ποιητής που έρχεται

(συνεχώς από τη Λάρισα).

Αμετακίνητος.