Και χθες και τώρα κι αύριο θρηνεί η πικρομάνα
πότε για γιο ή γι’ αδερφό ή γι’ άντρα ή για πατέρα
Η ρίζα της χώρας μου φτάνει στο αίμα

Βαρύ λιθάρι η φτώχεια της, ταφόπλακα ο ξένος
ποτάμι σκάει η οργή σε μάτια που λογχίζουν
To δένδρο της χώρας μας ανθίζει με αίμα

Κι όταν σφαίρες την ρίχνουνε, σίδερα την πατάνε
γροθιά ορθώνει Ανάστασης θυσία τα παιδιά της
Τα κλαριά της χώρας μου καρπίζουν με αίμα