Χρωστάω κάτι. Αλλά δεν έχω το θάρρος
Να εξοφλήσω εν ζωή.
Θα `πρεπε αυτό το μαύρο ρύζι της βροχής
Να με θρέψει σαν τίμιο άνθρωπο.
Να λάβω έξωθεν τις βιταμίνες του πένθους
Που μόνος του δε μεταβολίζει σ’ ευψυχία
Ο οργανισμός μου ο μίζερος.
Τι ντροπή τέτοια καχεξία...
Δες τα πουλιά: Διωγμένα από την άθλια πόλη
Με τις πρώτες βροντές ξεσηκώνονται,
Ορμούν όλα μαζί κι αποκαλύπτονται
Και δε χρωστάνε τίποτε σε κανέναν.