Πού `ναι τα χεράκια που ανέθρεψαν τις λέξεις;
Δίχως εσένα, το ταλέντο θα έμενε μισό.

Τι να σου πω
Πως στενεύουν οι μέρες στα δωμάτια των ανθρώπων;
Το δικό μου το έχω ήδη καταπιεί
Άστεγος ζω, ευτυχισμένος.

Τα βράδια, βλέπω τους σημαδεμένους ουρανούς
Και κλαίω απο λατρεία.

Κάθισε μαζί μου, δε θα σε κοιτάζω
Δε σ’ έχω δει ποτέ άλλωστε
Μόνο την καθαρότητά σου
Το στίγμα της.

Μια μικρή σελήνη έχω στο στόμα
Ναρκωτικό κάτω απ’ τη γλώσσα
Σάλιο με σάλιο στο δίνω, γλείψτο.

Kι έπειτα, πως ο κόσμος θ’ αντέξει
Το βάρος του ασυνειδήτου μας;