"Χόλγκεν τι να τα κάνω τα κεριά δίχως ούτ’ ένα θεατή,
σ’ ένα σχεδόν ερειπωμένο κόσμο".
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Στην Πριγκίπισσα Ειρήνη

Στα τείχη της ομηρικής Τροίας, γεμάτα από πληγές
και τραύματα,
βαριές και βλοσυρές διαγράφονταν
οι σκιές δυο γυναικών,
μοιραίες υπάρξεις, με την παρήχηση του έψιλον,
μελωδίες και προσευχές στ’ ανυποψίαστα παιχνιδίσματα
του χρόνου.
Εάλω η πόλις, έκραξε η δύσμοιρη Εκάβη
βλέποντας τον χαλασμό της Τροίας,
να σκυλεύεται το σώμα
ανηλεώς του Έκτορος απ’ τον γιο της Θέτιδος
και τους νεκρούς στρατιώτες με τα τρύπια κρανία
να κείτονται καταγής αιμόφυρτοι στις επάλξεις των τειχών.
Κι η Ειρήνη
του Οίκου των Ελλήνων,
λουσμένη στο φως της πανσελήνου,
άνοιξε διάπλατες τις θύρες της οικίας της,
απάνεμο λιμάνι,
στην εκπεσούσα βασιλομήτορα του Έκτορος,
του Πάριδος και της Κασσάνδρας,
ανεξάντλητη ουράνιας μέθεξης.