Τα ποιήματα έπαψαν, πλέον, να μιλούν,
Οι λέξεις από νοήματα αδειάζουν.

Χάνουν τα μεγάλα γαλάζια φωνήεντα και τις κραυγές τους.

Κι αυτός ο νοτιάς
Να σου κολλάει στο κούτελο, σα γραμματόσημο,
Περασμένες αγάπες...

Μ’ ένα συριγμό, να καταντά το φουσκωμένο
-Ίδιο με τα μάγουλα του Ντίλαν Τόμας-
Μπαλόνι,
Θηκάρι άδειο τζιτζικιού.

Εύχου να τραγουδήσει εντός μας,
Τουλάχιστον
Η
Σιωπή,

Όπως στο, ανοιγμένο εις τον Θηκαράν,
Αρχαίο προσευχητάρι.