Θα διαλέξω φωνή.
Όπως όταν, μες στην Τροία, έφτασε το μεγάλο ξύλινο άλογο
Με τους Αρχαίους πολεμιστές
Κι ακουμπώντας το με το δεξί μου χέρι
Ένιωθα και μιλούσα με τις φωνές των γυναικών
Που άφησαν πίσω.
Μιμήθηκα φωνές, όπως μιμήθηκα και τη δική μου.
Πού φωλιάζει η αληθινή μου φωνή δεν το γνωρίζω.
Δέχομαι λοιπόν τον χαρακτηρισμό του άδειου.
Όταν επέστρεψα με τον Μενέλαο στη Σπάρτη
Τα βότανα της Αιγύπτου
που μου εμπιστεύτηκε η Πολυδάμνη,
Πάλι με άδειασαν από μνήμες.
Ίσως το άδειο να’ ναι ο προορισμός μου.

Υπάρχει βαθιά μες στη σάρκα κάτι που γνωρίζει
Πριν ακόμη μιλήσει τα πράγματα.
Που το λυμαίνονται άνεμοι
με ράμφος σκοτεινό να το καρφώσουν
Να ενταφιάσουν εκεί ξανά και ξανά το μεγάλο αίμα.
Καθετί από μένα σκηνικό, για να παιχτεί γύρω του το
δράμα που θα γεμίσει με περιεχόμενο
Κάτι
Που παραμένει
Πεισματικά
Άδειο.
Λες κι έτσι θα αποκτήσουν νόημα οι λέξεις.

Κάθε έξοδος μοιάζει με τέχνασμα.
Πανάρχαιη η σκηνή της σάρκας:
Όπου ακούτε τ’ όνομά μου
Κάποιος κάποιον σκοτώνει στα κρυφά.

Λέξεις –
Και πράξεις.

Διπλό το όφελος λοιπόν.