Στις ερημιές της αγάπης,
αφηγούμαι
άλλοτε τους πρόωρους βίους
των αργοναυτών
και άλλοτε τις εποχές
της λεηλασίας των νυχτολούλουδων
της Κολχίδας.

Στις ερημιές της αγάπης,
μοσχοβολούσαν μέντα τα λινά της
ρούχα
θέριευαν Πανσέληνοι τ’ Αυγούστου
οι ρώγες της.
Στις ακρώρειες του στήθους της
Πλανόδιος Μουσικός ο Έρωτας,
Κλαίει
την έβδομη μέρα της δημιουργίας,
Κλαίει
καθώς χορδίζει το έγχορδο.

Τι νύχτα και αυτή;
Πόσο δειλή να θέλει
Ν’ ακούσει τραγούδια Ξενιτεμένων Τρώων,
άσματα Λυράρηδων
για τις απάτες των νερών
στους πλόες της αστροφεγγιάς
εκεί στην ωμοπλάτη του Αιγαίου.

Έτσι περνά η ζωή
Με την προσμονή των ήχων της
πτώσης,
έτσι περνά η ζωή,
με Τρώες νεκρούς,
και Αχαιούς μισότρελους,
να ρίχνουν στα μάρμαρα,
σκουριές να ξαναρχίσουν,
οι χρόνοι του Χριστού
και η εποχή
της Δελφικής Περγαμηνής
στ’ αγίνωτα φεγγάρια.