Γερμένα βλέφαρα και πίσω τους ο αχνός ψαλμός

αργά, όπως χαλίκι στο ρευστό του νου, βουλιάζει.

«Ποιος, τι;» ρωτώ και όλα τριγύρω λιώνουνε παλμός

βοτάνι μες στην άβυσσο κάθεται ο στεναγμός

απ’ όπου καταπρόσωπο άσπλαχνη Μοίρα κράζει:

φτάνεις ακύμαντος, ζωή γραμμένη σε παλάμη

τι ξέρει από θάλασσα ο απάνεμος γιαλός;

όταν ψαράς με λογική δολώνει το καλάμι

το ύψος των ελπίδων του ορίζει ο φελλός

Για ν’ αγκιστρώνεις άστρα πρέπει να είσαι τρελός.