Αδιέξοδο
ώσπου μια νύχτα
στα εφημερεύοντα
γνώρισα την Καίτη

πού να `ξερε
πως άνοιγα λαγούμια
για να τη θάψω

φώναζε
κι έμοιαζε άγαλμα
βρόμικου πάρκου

αιμόφυρτη
κρατώντας υπομάλης
το τέλος του κόσμου

Όσες φορές
κι αν κόπηκα με ξυράφι
το ποίημα θα `ναι εδώ

να δώσει διέξοδο
στις έξι τα χαράματα