Πρόσωπο γκριζωπό, σαν τη λαμαρίνα
που επιδέξια τοποθετείς,
με δυο μάτια γαλανά,
ποικιλία μέσα τους θορύβους,
ρίχνεις το βλέμμα σου στον ερχομό μου
και μένεις σκεφτικός στην απομάκρυνσή μου,
ίσως με κάποια πίκρα
ότι εγώ μυρίζω πικνίκ
κι εσύ ρουτίνα.