Ποῦ πᾷς, Γιαννούλα, μοναχὴ τόρα τὸ βράδυ βράδυ;
− Πάω `ςτὴ βρύσι γιὰ νερὸ τὴ στάμνα νὰ γεμίσω.
− Γιαννούλα μ', τόρα νύχτωσε καὶ βγῆκε Ἀποσπερίτης,
Δὲ’ σκιάζεσ’ ἀπὸ τὰ στοιχειὰ κι’ ἀπ’ τὴς κακαὶς νεράϊδες,
Νὰ μὴ σὲ ἰδοῦν ποὖσ’ ὄμμορφη κ’ ἐρθοῦν καὶ σὲ πειράξουν;
Δὲ’ σκιάζεσαι κι’ ἀπ’ τὰ παιδιὰ κι’ ἀπ'τοὺς κακοὺς λεβένταις,
Μὴ σὲ `πιτύχουν μοναχὴ κ’ ἐρθοῦν καὶ σὲ φιλήσουν;
Γιαννούλα μ', θὲς νἀρθῶ κ’ ἐγὼ νὰ μ’ ἔχῃς συντροφιά σου;
− Δῆμό μου, σύρε `ς τὸ καλό, καὶ κάλλιο πάω μονάχη.
Δὲ’ σκιάζομ’ ἀπὸ τὰ στοιχειὰ κι’ ἀπ’ τὴς κακαὶς νεράϊδες,
Δὲ’ σκιάζομ’ ἀπὸ τὰ παιδιὰ κι’ ἀπ’ τοὺς κακοὺς λεβένταις,
Μον’ ἀπ’ τὴς γλώσσαις τὴς κακαὶς, ποῦ θὰ μ’ ἰδοῦν μαζί σου
καὶ θὲ νὰ εἰποῦν πῶς σ’ ἀγαπῶ καὶ θὰ τὸ μάθῃ ὁ κόσμος·