Κάποτε χτυπάει μια καμπάνα
βγαίνουμε ξυπόλυτοι στους δρόμους
και τρέχουμε προς τον ήχο της.
Όσοι φτάνουμε με περισσότερο πληγιασμένα πόδια
γράφουμε τα καλύτερα ποιήματα.
(Εις ανάμνησιν, βέβαια πάντα, του ήχου κι όχι της θέας).
Όσοι δε φτάνουμε ποτέ, γινόμαστε αναγνώστες.

Η ποίηση και η ανάγκη της
Στον Σωτήρη Παστάκα

Το βάθος της θάλασσας μετριέται από τη δίψα
και το σκοτάδι απ’ την οικείωση ματιού με θάνατο.

Εκείνα όμως τα πρωινά
που η ζωή πυκνώνει σαν το γάλα
πώς μετριούνται Σωτήρη;

Με το βυθόμετρο της ποίησης, λένε.

Απ’ την ανάγκη μας για αυτή, περισσότερο,

θα πούμε εμείς.

Να ζητάς μια θάλασσα

Να ζητάς μια θάλασσα
για να βρέξεις τα χείλη σου
μην αρκείσαι σε λίγες σταγόνες
που μπορείς να τις βρεις παντού.
Να ζητάς μια θάλασσα
για να κερδίσεις κάποτε
ένα ποτήρι νερό.