Κρυψίγαμος με τη χαρά του
Για χρόνια μίλαγε με ξόρκια
Να σώσει κάτι απ’ τη σοδειά του
Πριν να την πάρουνε τα χρόνια.

Δεν ζει κανείς όμως με σκόνη
Από τετράδια κλεισμένα
Το σώμα του πρέπει να μπαίνει
Στα ρούχα του τα απλωμένα.

Φοβόταν να χαμογελάσει
Μη χάσει θέση στην οδύνη
Η ομορφιά να μη ξεσπάσει
Τι κι αν γεννά, ο πόνος τίκτει.

Δεν βγαίνει μια ζωή όμως με χιόνι
Παγώνει κάποτε η γραφίδα
Το όνειρο πρέπει να λιώνει
Στην κάθε του ήλιου αχτίδα.