Δεν έχω τίποτα να πω και σε κανένα.
Εξάλλου, δεν υπάρχω
Μέσα στη σαρκοφάγο σχέση
Που αφουγκράζομαι.
Όμως Αυτός, είναι σχεδόν εδώ
Γιατί ανασαίνει και θαμπώνει
Στα χείλη ο καθρέφτης
Ή θυμάται συχνά
Με απαλά χτυπήματα απ’ τον αφαλό
Παθητικά σε παγίδα
Ανάμεσα στη λαστιχένια μάσκα
Και στα πλαστικά οστά-

Γελάω γοερά
Ξέρω πως θα υπάρξω
Πότε θα υπάρξω
Κάποτε, παραλύοντας, παραληρώντας
Όταν μαζί σε οργασμό
Τιναχτούμε στο χάος
Θρυψαλιάζοντας το φόντο
Με τα πιτσούνια, τα άνθη
Και τα χρόνια πολλά –