Ἤρεμα ἀπὸ τὸ παρελθὸν
φυσάει ἡ νύχτα τῶν ὀνείρων
παμπάλαια σὰν ἐρείπια
τὴν γλυκαίνει ἕνα φῶς μελιχρὸ
ἥσυχο σὰν πεθαμένη μυρωδιὰ
πάνω σὲ πεθαμένο σῶμα
(τὸ μαζεύω στὰ χέρια μου
διότι μονάχα μὲ χαϊδεύει.
Κ’ ἐγὼ - ποῦ ὁ νοῦς μου; - διψῶ...)