Υπάρχει λόγος που αφήνω κλειστά
τα παράθυρα.
Κάθε φορά που τα ανοίγω, φέρνουν μπρος μου
την αποσύνθεση.
Ένα πτώμα σε κάθε κίνηση, σε κάθε οπτική
γωνία.
Διστάζω να κατευθυνθώ προς τα κει
-δε βρίσκω λόγο να επισπεύσω το μέλλον.
Υπάρχει ένα πτώμα είτε υφάσματος είτε
μύγας είτε δέντρου είτε γάτας είτε
λουλουδιού.

Και ζωή υπάρχει αλλά παρ’ όλα αυτά
δεν τη βλέπω.