Τίποτε δεν υπάρχει απ’ την παλιά Νεάπολη
Ούτε βούρλα κι αλμυρίθια, ούτε οι κοασμοί
Που των μαγισσών με τα σκουπόξυλα,
Ιστορούσανε τον φθόνο.

Τα αρχαία σοκολατόπαιδα-ελάχιστα είναι η αλήθεια-
Κύρτωσαν,
Οι άλλοι, κυλούν τα τσέρκια τους ανάμεσα στα σύννεφα.

Οι παράγκες που διέσχιζε ο αρκουδιάρης
Καταντήσανε τριώροφα
Με κυρτούς εξώστες και κυπαρισοειδή στα πεζοδρόμια,
Εκεί που κάποτε μιλούσαμε μέσα απ’ τα νυχτολούλουδα
Με τους κεκοιμημένους.

Κι όμως, η θάλασσα που μας αγνοούσε
Μας επισκέπτεται συχνότερα.
Με βουερό χαμόγελο μαζεύει τις οικοσκευές μας.
(Κότες δεν έχουμε, πλέον, να τις ρουφήξει).

Κι όμως, ο καιρός άφησε τα ονόματα
Των βραδινών μας παιγνιδιών:

Παίζουμε ακόμη το κρυφτό, πίσω απ’ το δάχτυλό μας
Μας κυνηγάει ο χρόνος και οι χρεώστες
Σκλαβάκια των παθών μας απομένουμε.

Και τις ασέληνες βραδιές ακούγεται από μακριά
Το παιδικό "απιτιρινούια".