Και κάποια βράδια είναι τόσο γλυκά και φευγαλέα
Όσο ένας άγγελος που συνηθίζει να υποκλίνεται.
Τότε, ανασταίνονται οι πεθαμένοι έρωτες,
Και, με αστερισμούς πιασμένους στα μαλλιά, ξαναγυρίζουν
Στους κορμούς των δέντρων με τις καρδιές και τ'αρκτικά.
Ξαναδιαβάζουν το αλφαβητάρι των αρχαίων στεναγμών.
Κρατούν στο ένα χέρι τους μια πολιτεία που στάζει αναμμένη
Στο άλλο κιτρινισμένες υποσχέσεις και το τελευταίο τραγούδι.

Και κάποια βράδια είναι τόσο τρυφερά και δακρυσμένα
Όσον αντιληφθήκανε ο Κιτς και ο Φιτζέραλντ
Που τριγυρνούν έρημους δρόμους
Με τις τσέπες γεμάτες ρωγμές κι αποχαιρετισμούς.