Ὁ Θεὸς οὐρανός μας δὲν μιλάει στὴν ψυχὴ
ἀπ’ ἕναν καιρὸ ἄχρωμο καὶ βουερὸ
ποὺ ἀπιθώσαμε σὲ μιὰ λησμονημένη λίμνη
τοῦ σύμπαντος
ποὺ ἀπὸ τὰ χρόνια κι ἀπ’ τὸ φάγωμα τῆς σιωπῆς
θἄγινε βέβαια στείρα

Ὁ Θεὸς θὰ ἔπρεπε νὰ ξαναμιλήσει στὴν ψυχὴ
γιὰ νὰ μπορέσουμε τὴν θνητή μας ὕπαρξη
στὸν ἥλιο νὰ πλάσουμε
χωρὶς πιὰ νὰ κοιτάζουμε τὴν ἀόρατη οὐσία της
ποὺ ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς θὰ τὴν δουλεύει
ξύπνιος μέσ’ τὴν ψυχή μας
καὶ ἀόρατος μὰ διάχυτος στὴν ὕπαρξη.