Χρόνια τώρα χαμένος στ’ όνειρο μένω
κι όλοι με βλέπουν σαν ν’ αργοπεθαίνω.

Μα εγώ ψηλά κρατάω ακόμη το κεφάλι
και δε με νοιάζει ό,τι κι αν λένε για μένα οι άλλοι.

Είναι όμορφο το όνειρο μοιάζει παιχνίδι
Ή μ’ ένα δίχως γυρισμό μοιάζει ταξίδι,
από τα μέρη εκείνα του μυαλού τα θεία
που ζευγαρώνει αιώνια μια μελωδία
μ’ όλα αυτά που βγαίνουν μέσα απ’ την καρδιά μας,
αυτά τα λίγα που απομείναν δικά μας,
τη λίγη αγάπη και τη λίγη συμπόνια,
το τραγούδι εκείνο που κρατάει χρόνια
κι αυτό το βλέμμα εκεί ψηλά στον ουρανό
που συναντά το χαμένο μας Θεό,
δίνει γαλήνη μέσα στην ψυχή μας
και στέλνει δώρο στ’ όνειρο τη ζωή μας.

Χαμένος στ’ όνειρο, γιατί έτσι γουστάρω εγώ.
Χαμένος στ’ όνειρο, γιατί έτσι έμαθα να ζω

Κι έτσι όλοι εσείς σ’ άσπρο φόντο, μια αντίθεση
και γύρω όλοι οι εφιάλτες ψάχνουν λύτρωση
και μες στο όνειρο να βρουν μια αδυναμία·
μ’ αλήθεια, σας το λέω, δεν υπάρχει καμία.

Κι όλοι εσείς της στιγμής, οι τόσο τυχεροί
Που τρέμετε συνέχεια αν θα σας βρει το πρωί
εκεί που πάντα φτύνετε αίμα,
εκεί που σας πληρώνουν με ψέμα,
εκεί που για καρέκλα σκοτώνουν,
εκεί που τα όνειρα όλα τελειώνουν,
Κι ό,τι αξίζει σε σάς να το βρειτε,
κι ότι κι αν γίνει, αλήθεια μην πείτε.
Έτσι κι αλλιώς τα συνηθίσατε όλα αυτά,
αυτά που σάς ταιριάζουν μια ζωή στα σκατά.
Κι εμείς οι άλλοι, λέει, οι καημένοι,
είμαστε αλλού, κάπου στ’ όνειρο χαμένοι.