Με παντελόνια ως το γόνατο
Αμήχανος
Σαν να το ξέρει
Πως τώρα που τον βλέπω είναι νεκρός
Νεκρός όχι δεκατριών, ενήλικος
Πενήντα χρόνων και.

Ντρέπεται
Ντρέπεται, θα `θελε να φύγει

Επίσης, μοιάζει λίγο κακιωμένος.
Σαν να το ξέρει
Πως του `χω πάρει τ’ όνομα
Πως έπαιξα, παιδί, με τα γυαλάκια
Και τους δοκιμαστικούς σωλήνες του
Πως κάποια μέρα έσπασα
Τη ζυγαριά κενού αέρος

Και φταίω εγώ
Που χάθηκε το μέλλον του
Οι μνήμες και τα οστά του