Βγαίνοντας απ’ το δροσερό μαγαζί στο φούρνο του λίβα
πάνω απ’ τον πάγκο με τ’ απροσδιόνυσα βιβλία – σε στοίβα
η προφάνεια κάποιας επιστήμης και μια ρεκλάμα ξύστρας –
τυχαία κοιταχτήκαμε. Μετά κλεφτά.
Όπως στον Καβάφη. Την τύλιγε ο κόκκινος βόας
της απολυτότητας, η τραγιάσκα σαν αουρεόλη
χώριζε αυτήν από τη θνητότητα·
την υπογράμμιζε το κραγιόν, ο έβενος του μηρού.
Ένιωσα μια παράξενη οικειότητα,
την οικειότητα ίσως του ορφικού πυρετού,
του αρνιού στη θέα της πόας.
Ήθελα να τη φιλήσω.
Αν φέρει αντίσταση να τη λυγίσω·
μα ίσως σκέφτηκε κι αυτή
ότι δε γίνονται αυτά
μετά το θάνατο της Κλυταιμνήστρας
στην ξέξασπρη ζωή
των ασφαλτόστρωτων μονοπατιών,
με τέντες στα μανταρινί περίπτερα, την πρόζα των επιγραφών
και το τενεκεδένιο σκούξιμο του λαχειοπώλη.