Στέκομαι έκπληκτος
Και με κοιτώ
Έγινα αυτό που πάντα ονειρευόμουν

Οδεύοντας αργά και σταθερά
Υπηρετώ πειθήνια την τάξη
Με πείσμα τον ίσιο δρόμο ακολουθώ
Στέκομαι ασάλευτος όπου με ακουμπήσουν
Όταν πέφτω δυσκολεύομαι να σηκωθώ
Ένα κλειδί μού τρυπά επίμονα την πλάτη
Δε διαμαρτύρομαι ποτέ
Όλα τα υπομένω
Με αισθήματα μεταλλικά
Με γλώσσα ανύπαρκτη
Αφήνομαι στο έλεος
Όσων με διαλύουν Όσων με σπάνε
Όσων με κλωτσάνε Όσων με πετάνε
Όμως εμένα μού αρκεί
Μόνο να με θυμούνται

Γι’ αυτό που πάντα ονειρευόμουν
Γι’ αυτό που τώρα έγινα
Ένα Κουρδιστό Ανθρωπάκι