| |
Κάποτε χάνομαι κι εγώ μες το βαθύ πηγάδι
σ' αυτό που λες πως η σιωπή τα φώτα του ανάβει
Κουρνιάζω μες τη μαύρη του βαριά μελαγχολία
μου ψιθυρίζει στο αυτί λόγια πικρά κι αστεία
Σέρνω μαζί χίλιους καημούς που τους αδειάζω κάτω
και τους εγκαταλείπω εδώ στου πηγαδιού τον πάτο
Ό,τι ανεβάζω είναι μικρό και ξένο στον αέρα
για λίγο αντέχει και γυρνά στον τόπο του μια μέρα
Σωρούς έχω αραδιάσει εδώ, το μέλι της καρδιάς μου
να το τρυγώ καθ' εποχή που χάνω τα νερά μου
Και κάθε που μελαγχολώ να το γυρεύω πάλι
γιατί 'ναι βάλσαμο γλυκό κι η χάρη του μεγάλη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
