| |
Αγάπης κληρονομιά
Κράτα κρυφά μια λέξη απ’τα γραφτά μου
να σου θυμίζει έτσι όπως ζήσαμε μαζί
τώρα που φεύγω ,να, ήρθε η σειρά μου
ήταν καλή μαζί μας για λίγο κι η ζωή
και φύτεψε την σ’ ένα κάμπο σα σιτάρι
και μπόλιασε την μ’ έναν πόθο σε αγρό
σπείρε και θέρισε μια τελευταία χάρη
αυτό να μείνει μόνο από εμένα θυμητό
και να μυρίζει σαν το χώμα οργωμένο
και να ανθίζει με τα στάχυα του ξανθά
όταν φυσάει ν ‘αντιστέκεται οργισμένο
και όταν βρέχει να μη βρέχεται σταλιά
κι αφού το κύκλο η ζωή μας πάντα κάνει
εκεί που αρχίζει τελειώνει με νέα αρχή
έτσι που κλίνει αν πια δε μας τρομάζει
πάει να πει πως ίσως κάτι μένει σε αυτή
στη μέση αυτού του κάμπου από διαβάτες
εκεί να με διαβάζεις , για ακόμα μια φορά
όσο δε θέλαμε τόσο μας χώριζαν οι στράτες
κι όμως εμείς τις ξαναβρίσκαμε πάλι ξανά
μην το ξεχάσεις και φύτεψε την στη γη βαθιά
δεν έχω άλλη να σου αφήσω αγάπης κληρονομιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
