| |
Μονος σε αυτο το μονοπατι,
που σκαλισαν δαιμονες,
στην πλατη του βουνου.
Μονος να περπαταω,
αντικριζοντας τα κοκκαλα,
οσων καποτε αγαπουσα.
Πεταμενα στο πλαι του δρομου.
Μονος να ψυθιριζω στον ανεμο,
εξοριστος στο μονοπατι,
που παει προς το οριο.
Μονος σε αυτη τη χαμενη γραμμη,
που δεν υπαρχει στο χαρτη.
Λησμονωντας εσας,
λησμονωντας οσα δεν σκοτωσα.
Μονος περπατωντας,
πιονι στο σκακι των χαμενων.
Τα ποδια μου σταζουν αιμα.
Στο σκακι των ταξιδεμενων.
Που εισαι ψυχη μου,
οταν κοιταω τη θεα και φοβαμαι?
Που εισαι να με νανουριζεις τις κρυες νυχτες,
που κυκλοφορουν οι σκιες?
Οταν βλεπω εφιαλτες στο ξυπνιο μου.
Τον γκρεμο που αρνουμαι ν’αντικρισω.
Το παιχνιδι που αρνουμαι να χασω
-αλλα δεν ξερω να παιζω-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
