* Η αρχική ιδέα για τη σύνθεση του [B]Ντον Τζοβάννι [/B]προέκυψε όταν δόθηκε στον Μότσαρτ μια καλοπληρωμένη παραγγελία (100 ή 200 κατά άλλη εκδοχή χρυσά δουκάτα) από τον Ιταλό ιμπρεσάριο και θεατρώνη του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας, [I]Πασκουάλε Μποντίνι [/I]αμέσως μετά τη μεγάλη επιτυχία της όπερας « [I]Οι Γάμοι του Φίγκαρο[/I]» στην Πράγα.
Oι φίλοι του Μότσαρτ στην Πράγα υποστήριξαν την ιδέα : Ο κόμης [I]Τουν,[/I] ο [I]Φράντισεκ Ντούσεκ [/I](συνθέτης) και η γυναίκα του Γιοζέφα(λυρική τραγουδίστρια).Η [I]Γιοζέφα Ντούσκοβα[/I](δυο χρόνια μεγαλύτερη από τον Μότσαρτ) ήταν παλιά του γνώριμη από τα εφηβικά του χρόνια(και πιθανόν νεανικός του έρωτας)
** Ο Μότσαρτ στις συζητήσεις του με το λιμπρετίστα Λορέντζο Ντα Πόντε πρότεινε σα θέμα το θρύλο του Ισπανού ευπατρίδη [B]Δον Ζουάν[/B]. Ο Λορέντζο ντα Πόντε ,όντας πολύ απασχολημένος με λιμπρέτα που είχε αναλάβει να ετοιμάσει για τους συνθέτες[I] Βιθέντε Μαρτίν Υ Σολέρ[/I] και [I]Αντόνιο Σαλιέρι [/I], δεν είχε το χρόνο να γράψει κάτι πρωτότυπο για το Ντον Τζοβάννι. Έτσι ανέτρεξε σε σύγχρονα και παλιότερα λιμπρέτα που είχαν μελοποιηθεί όπως αυτά του [I]Τζοβάννι Μπερτάτι[/I]( μελοπ. από τον [I]Τζ. Γκατζανίγκα[/I]) και την όπερα [I]Ντον Τζοβάννι Τενόριο [/I]του [I]Γκολντόνι [/I]τα οποία διασκεύασε και περιέκοψε σε ορισμένα σημεία για να βελτιώσει τη θεατρικότητα του έργου. Ας σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή ήταν κοινός τόπος να δανείζονται οι συγγραφείς στοιχεία ο ένας από τον άλλο και ότι δεν υπήρχαν νόμοι προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας. Η αρχική έμπνευση για την ιστορία του Δον Ζουάν βρίσκεται στα ομώνυμα θεατρικά έργα του [I]Τίρσο Ντε Μολίνα [/I]και του [I]Μολιέρου.[/I]
* ** Σύμφωνα με το ημερολόγιο του ο ντα Πόντε δούλευε μέρα νύχτα σε 3 διαφορετικά λιμπρέτα με μια σακούλα εκλεκτό καπνό, ένα μπουκάλι φίνο κρασί Τοκάι και τις φροντίδες μιας δεκαεξάχρονης νεαρής που «πολύ θα ήθελε να την αγαπάει σαν κόρη του, αλλά…»
Όταν τελικά ο Λορέντζο ντα Πόντε έστειλε το χειρόγραφο με το κείμενο του Ντον Τζοβάννι στον Μότσαρτ, ο συνθέτης διαβάζοντας το ενθουσιάστηκε και χοροπηδούσε φωνάζοντας « Ζήτω ο ντα Πόντε».
**** Ο χαρακτηρισμός dramma giocoso (=εύθυμο δράμα) που συνοδεύει το λιμπρέττο του Ντον Τζοβάννι υποδηλώνει την (ιδιοφυή) ισορροπία ανάμεσα στα κωμικά (όπως ο ρόλος του Λεπορέλλο) και τα σοβαρά (όπως ο θρήνος της Ντόνα Άννας) στοιχεία του έργου που δεν συναντάται σε καμμία από τις παλαιότερες εκδοχές του έργου.Οι μουσικοκριτικοί έχουν χαρακτηρίσει το λιμπρέτο αυτό ως ένα από τα καλύτερα στο είδος του.
