Σελίνα
23-03-2005 | πολύ όμορφο... | |
Μετέωρος Άγγελος
23-03-2005 | Μεγαλη εντυπωση μου εκανε το ποιημα ετουτο. Ειναι απιστευτο πως μοιαζουν τα συναισθηματα που μας κατακληζουν πολλες φορες... Εντουτοις εγω την αντυμετωπιζω διαφορετικα απο τον ποιητη εδω. Εγω την βλεπω σα μανα που με αγγαλιαζει και με διδασκει. Εχω γραψει πραγματα μεσα στη θλιψη μου που με βοηθησαν να ανακαλυψω τον εαυτο μου. Τεσπα αυτα για μενα ας ασχοληθω λιγο με τον ποιητη εδω. Εφοσον τον πληγωνει και την θεωρει ανωφελη πρεπει να την αποδιωξει με καθε τροπο και μεσο. Η λυτρωση ερχεται για τον καθενα απο διαφορετικα μονοπατια... | |
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
23-03-2005 | συμφωνω απόλυτα μαζί σου... δε βλεπεις μέχρι και λευκό μαξιλαρι της εχω... απλά ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως θα ταν χωρίς αυτή... δείτε το όμως και λίγο αλληγορικά... μήπως η θλίψη εδώ ειναι (ή θα μπορουσε να είναι άνθρωπος;;;) | |
pronoi
23-03-2005 | ότι και να πώ είναι λίγο..οι στίχοι τα λένε όλα...μπράβο | |
geo
23-03-2005 | Αν φύγει... θα μπορείς να γράφεις τόσο όμορφα ? | |
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
23-03-2005 | οχι... υποθέτω... μα ΄΄ισως θα ζω πιο όμορφα... πιος ξέρει τι θα φέρει το επόμενο βήμα του ; | |
elli
23-03-2005 | Για μένα τη θλίψη ο χρόνος την έχει ξαδέλφη και κάποτε την παίρνει μαζί του σε μακρινά και άγνωστα μέρη. Μα όταν ξανάρθει στα παλιά της λημέρια μόνο σοφία και γνώση πρέπει να κρατάει στα χέρια... Γιάννη χάρηκα που γνωρίζω ένα ακόμη ταλέντο! Εύχομαι να συνεχίσεις έτσι και καλύτερα. Συγνώμη αν απαντώ καμιά φορά με στίχους είναι συνήθειο για να συμπιέζω τη γνώμη και το σχόλιό μου... | |
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
22-05-2007 @ 09:22 | τελικα geo, αν διαβαζεις ακόμα, η θλίψη εφυγε και εγω εχω από τότε να γραψω τόσο όμορφα.... | |
geo
18-07-2007 @ 02:48 | ::up.:: ( ::sad.:: ) | |
 |
