Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132760 Τραγούδια, 271256 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Το ασπρόμαυρο μπλουζάκι
 .. Στον πατέρα μου!
 
Ήτανε κάποτε ένα λιγνό παιδί
δυο , ίσως και τρεις, δεκαετίες πριν από’μενα
μ’ένα ασπρόμαυρο αμάνικο μπλουζάκι
μάτια καφέ και δέρμα σκούρο,
με απροσδιόριστου χρώματος όνειρα
μπόλικο σπέρμα αξόδευτο
στην εφηβεία του εφιάλτη.
Κι είχε το ποδήλατο του πάντα σε ετοιμότητα
για την απόδραση της Τετάρτης με τη σφενδόνα στον ώμο
για τους Κυριακάτικους περιπάτους
και τις καθημερινές του εξορμήσεις
σε μια πόλη π’άστραφτε απ’την άμμο τη χρυσή
σε μια πόλη που ξυπνούσε στο γαλάζιο των κυμάτων
και κοιμόταν σε ευωδιές λεμονανθών.
Το αγόρι αυτό ,
το παιδί της μαμάς και των φίλων
παραφύλαγε κάθε βράδυ την έξοδο του φεγγαριού
μ’ένα δάκρυ διάφανο του παραπόνου μες στα μάτια
Κι έστελνε έτσι με τον ήχο της σιωπής του, εκεί ψηλά
χαιρετισμούς, ελπίδες μα και φόβους σ’ένα αστέρι.
Δεν τολμούσε κανείς να τον ρωτήσει για τον παραλήπτη
μα και η ερώτηση θα ήταν περιττή μιας και όλοι γνώριζαν την απάντηση.

Είναι –σαν κάποτε- ένα λιγνό παιδί
δυο, ίσως και τρεις δεκαετίες, μετά
μ’ένα ασπρόμαυρο αμάνικο μπλουζάκι
μάτια καφέ και δέρμα σκούρο
με απροσδιόριστου χρώματος όνειρα
με τη διαφορά πως έτυχε να είναι κορίτσι
και με την τεράστια ευτυχία να μιλά κατευθείαν
στον παραλήπτη της ελπίδας και των φόβων της
Αποκαλώντας τον «πατέρα»...



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 17
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

poetryf
 
χρηστος καραμανος
04-05-2009 @ 07:00
Είναι –σαν κάποτε- ένα λιγνό παιδί
δυο, ίσως και τρεις δεκαετίες, μετά
μ’ένα ασπρόμαυρο αμάνικο μπλουζάκι
μάτια καφέ και δέρμα σκούρο
με απροσδιόριστου χρώματος όνειρα
με τη διαφορά πως έτυχε να είναι κορίτσι
και με την τεράστια ευτυχία να μιλά κατευθείαν
στον παραλήπτη της ελπίδας και των φόβων της
Αποκαλώντας τον «πατέρα»...

::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: ΩΡΑΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑ!!!
elpidakwstopoulou
04-05-2009 @ 07:03
μεγαλείο σαν την ψυχή σου !!!!
να σε χαίρεται !!! ::up.:: ::theos.:: ::kiss.::
La Petite
04-05-2009 @ 07:09
με απροσδιόριστου χρώματος όνειρα... στον εφιάλτη της εφηβείας μου θα έλεγα εγώ... ::hug.:: ::love.::
isidora
04-05-2009 @ 07:56
παραφύλαγε κάθε βράδυ την έξοδο του φεγγαριού
μ’ένα δάκρυ διάφανο του παραπόνου μες στα μάτια
Κι έστελνε έτσι με τον ήχο της σιωπής του, εκεί ψηλά
χαιρετίσματα, ελπίδες μα και φόβους σ’ένα αστέρι.
Δεν τολμούσε κανείς να τον ρωτήσει για τον παραλήπτη
μα και η ερώτηση θα ήταν περιττή μιας και όλοι γνώριζαν την απάντηση. ::theos.::
tarifula
04-05-2009 @ 08:31
φοβερο... ::oh.::
Ιππαρχος
04-05-2009 @ 09:33
Συγκινητικό..
**Ηώς**
04-05-2009 @ 10:09
Κι έστελνε έτσι με τον ήχο της σιωπής του, εκεί ψηλά
χαιρετίσματα, ελπίδες μα και φόβους σ’ένα αστέρι.

::hug.:: ::love.:: ::hug.::
Γιάννης Χρυσέλης
04-05-2009 @ 11:06
ένα κορίτσι
με την τεράστια ευτυχία να μιλά κατευθείαν
στον παραλήπτη της ελπίδας και των φόβων της
Αποκαλώντας τον «πατέρα»...
μπράβο σου Αθανασία ::yes.::
Μοιάζω μ'εσένα
04-05-2009 @ 12:10
Σας ευχαριστώ!
Xωρολάτρης
04-05-2009 @ 12:42
Να σε χαίρεται κορίτσι μου...και να τον χαίρεσαι μαζί..Πολύ με συγκίνησες!
mytilinia
04-05-2009 @ 12:52
πολύ συγκινητικό ::love.:: ::love.::
Μοιάζω μ'εσένα
04-05-2009 @ 15:09
Καλό μας ξημέρωμα!
Nikos Krideras
04-05-2009 @ 23:33
::up.:: ::up.:: ::up.::
Δήμητρα
05-05-2009 @ 02:14
Α ρε Αθανασία μου...
Λεπίδα... ::cry.:: ::love.::
rock sugar
05-05-2009 @ 10:24
με σπάραξες πάλι.................
έχω την εικόνα στο νου...........
Ελένη Σ.
07-05-2009 @ 05:07
Το διάβασα...κι' ανατριχιασα, όπως ακριβώς έπαθα χθες, καθισμένη δίπλα σου, με τη γεύση του παγωτού στο στόμα!

Είσαι.....ΥΠΕΡΟΧΗ!
φλοισβος
14-08-2010 @ 03:51
Αθανασία, τώρα το διάβασα..... ΥΠΕΡΟΧΟ!!!! Αγαπημένο....

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο