| |
-------- Φαντασματα της Τροιας μας κυνηγουν ----------
Φαντάσματα του παρελθόντος,
τις νυχτες μας στοιχειωνουν
φαντασμτα μας κυνηγούν
γενημένα εκεί, στην Τροία.
Φαντάσματα της Τροίας,
γενηματα, του πρωτου του πολεμου,
του πρωτου, που δεν τελειωσε ποτε.
Φαντάσματα φωτιάς,
απ'τα μεσα αναμενη
μιας φωτιας που ακόμη καίει,
Φαντασματα ψυχές,
ποδοπατημένες, βιασμένες,
στάχτες από καμένη γη.
Αντρες...
παληκάρια...
κάποιων γυναικών Θεοί,
τώρα άψυχα κουφάρια,
σκορπισμένα χάμω, παντού,
στερεμένη δύναμη, που πότισε την γη....
Γυναικες...
αλάβαστρου αγάλματα,
ύμνος στην ανθρώπινη ψυχή,
τώρα κείτονται κάτω,
άψυχα...
νεκρά...
σε στάσεις αλόκοτες, του Αδη ζωγραφιά,
λεηλατημένα, απο βέβηλα, πέτρινα κορμιά....
Μικρα...
Φιγούρες φωτεινές,
με μάτια λαμπερά,
παιδικές ψιλές φωνές,
αθωότητας σύμβολο, στων αιώνων το βιβλίο,
Τώρα κρυμένες,
στου μικρού, παιδικού μυαλού, τις πιο σκοτεινές γωνιές
ποδοπατημένα, τσαλακωμένα, βιασμένα, με κλάμα βουβό
βουβό μα τόσο γοερό....
Τώρα όλα κομάτια...
μόνο κομάτια...
χέρια κομένα απο σπαθιά,
με αίμα καυτό,να βάφουνε κόκκινη την γη,
πόδια τσακισμένα, λειωμένα,
στέρνα απο βέλη κι ακόντια σπασμένα.
Σε χωματένιους, λασπωμένους απο αίμα δρόμους,
θυσία σε εκ των έσω ορμώμενους, άνομους θεούς,
κεφάλια βίαια παρμένα απ΄τους ώμους,
σ'ένα κατήφορο κυλούν,
κι όλο πίσω να κοιτούν,
το σώμα τους απελπισμένα αναζητούν.
Κρέας, σάρκες, αίμα,
όλα ένα μείγμα,
χρώματα σε μιά παλέτα,
ενός ζωγράφου ερευνητή,
που μια μαυρη μερα,
ξερίζωσε μια καρδιά,
το κόκκινο για νά'βρει....
Και σαν τέλειωσε το μακελειό,
σαν σβήσαν οι φωτιές,
σαν χορτάσαν αίμα οι θεοί,
έπεσε μαύρη σαν νύχτα η σιωπή...
Μιά σιωπή αφύσικη,
δίχως ανθρώπινη φωνή,
δίχως κελάηδισμα πουλιού,
δίχως καν της φωτιάς το θρόισμα.
Μια σιωπή σαν νηνεμία,
νηνεμία, προμήνυμα κυκλώνα........
Μια σιωπη, που γινηκε ρυακι
κοκκινα μικρα γουργουρητα
ψυχων σφαγμενων τα στραγγιδια
κυλησαν...
χαραξαν ρυακια
στις Τροιας τα αποκαιδια...
Καθε ρυακι και μια ψυχη
ψυχη, που τρεχει να σωθει
Ψυχες αγγαλιασμενες,
καναν τον φοβο ποταμο
ποταμι κοκκινο,
αποσταγμα κι απομειναρι
ολο και πιο γρηγορα κυλα
στην θαλασσα να βγει
να μπαρκαρει...
Μπαρκαρανε σ'ενα καραβι μαυρισμενο,
μαυρο, απ της Τροιας της φωτιες
Τσουρμο γινανε, σ'ενα καραβι ραγισμενο
συμετοχοι δραπετες, απο καποιου πολεμου ενοχες
Ανεμο κανανε τον φοβο
να φουσκωσει τα πανια
Τον πονο καναν πλοηγο
κεινος τους χαραξε τον δρομο
πηρε το τσουρμο στα βαθεια
το'πανε, "ταξιδι λυτρωμο"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
