| |
Μαυρα ματια μεσα σ' αδεια δωματια
Κοιτας τοιχους λευκους σε διαδρομους κενους
Η φωνη σου δεν βγαινει κι η ανασα ζεσταινει
η καρδια σου πετραδι που την ψαχνεις το βραδυ
Νυχτα φοβο μυριζεις μα την μερα ανθιζεις
εχεις τοσα να πεις μα ποτε δεν μπορεις
Μονο χερια κουνοντας και δειλα περπατοντας
το χαμογελο δινεις στο φωνηεν που λυνεις
Ειναι τοσο γλυκο να χαριζεις το βλεμμα
και με μια ματια να τσακιζεις το ψεμα
Εχεις τοσα να πεις μοναχα με ενα νευμα
Μην ακους τι σου λεν' εισαι κοντρα στο ρευμα
Δες την πιο θετικα την φωνη που σου λειπει
Γιατι ο κοσμος εδω την προφερει για λυπη
στης σιωπης σου το βαθος το ν'ακους ειναι λαθος
ενας αγγελος εισαι που θα ζει για το παθος[align=center][B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
