| |
Τα βλέφαρά σου ηλιαχτίδες του καθρέφτη σου.
Δακρύζεις και σβήνεις τον ήλιο.
Βαδίζεις αργά μα σταθερά, μες στο μαβί πέπλο της νύχτας πετάς σαν πήγασος κυνηγημένος.
Άγνωστος μεταξύ αγνώστων είσαι σε έναν κόσμο για αχρείους καμωμένο.
Και στην παλάμη σου το περιστέρι των ονείρων σου. Μα τα δάχτυλά σου είναι σε φλόγες τυλιγμένα κι ό,τι αγγίζεις ματώνει.
Σαν φιγούρες αεικίνητες να βλέπεις τους ανθρώπους. Και μην διανοηθείς ποτέ να ταυτιστείς με την ψυχή τους.
Πράγματα αλλοπρόσαλλα και αδιανόητα που δεν χωρούν στο μυαλό σου, κάτω από το μανδύα τους τον πορφυρό τρέφουν.
Να προσέχεις φωτεινέ κει κάτω. Τον εαυτό σου δέσε στο κατάρτι, κλείσε τ’ αυτιά σου στις σειρήνες. Εκκωφαντικός ο ήχος τους. Μην τρελαθείς στο άκουσμά τους!
Μόνο χαμογέλασέ τους και τρέξε. Πριν σε σκλαβώσουν στης ασχήμιας τους τα μπουντρούμια.
Εσύ… της ζωής παρανάλωμα που λάμπεις σαν την αιωνιότητα.
Στον κόρφο σου ανθισμένα λευκά κρίνα. Κουβαλάς στην πλάτη σου την Άνοιξη. Τη χαρίζεις απλόχερα όπου πας.
Ψυχές ανθίζουν στο πέρασμά σου. Αγαλλίαση! Ευφροσύνη!
Πάρε με μαζί σου στο ιερό σου το ταξίδι.
Άφησέ με να κόψω ένα κρίνο απ’ τον κήπο σου κι εγώ θα σου χαρίσω το σακί των ανέμων.
Χάραξε την υδρόγειο με τα φτερά σου. Κάνε την κάθε της γωνιά να αισθανθεί την παρουσία σου και ξαναχάρισέ της το παλιό γνώριμο χρώμα το θαλασσοκόκκινο.
Αργότερα σφίξε την στην αγκαλιά σου και φίλησέ τη γλυκά στο μέτωπο.
Κλείσε την παλάμη σου να γίνει γροθιά πύρινη και άσε το λευκό σου περιστέρι να μαδήσει τα πούπουλά του στις φλόγες.
Να ‘σαι σίγουρος, θα αναγεννηθεί σαν φοίνικας μυθικός από τις στάχτες του. Θα πετάξει στου πελάγου τον ορίζοντα.
Μια καινούργια ζωή ελεύθερη… μα ως πότε;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
