| |
Πως κρατάει ο αέρας τη σιωπή του ακόμα
πως μου φεύγουν τα χρόνια σαν την άμμο απ'τα χέρια
με ανήθικες σκέψεις με κυλάω στο χώμα
πως βουλιάξανε oλα μες το κόκκινο γιόμα
ταξιδεύω ξανά στην απέραντη αγάπη
ένας νέγρος σακάτης μ'αλυσίδες στα χέρια
και δροσίζω ακoμα τη ματιά μου με δάκρυ
στη σιωπή του αέρα, στου ποτέ μου την άκρη
συνοδοιπόρε φίλε μου, μαυροντυμένε ίσκιε
ο ποιο πιστός σε μένανε, πιότερο κ'από μένα
στον ήλιο κόντρα πήγαμε και στο σκοτάδι ακόμα
μα φταίει γι'όλα που'γιναν, πως ήτανε γραμμένα
θεέ μου πως φτάσαμε ως εδώ, σακάτηδες επαίτες
μου αντηχούν οι προσευχές σε σένα που 'χα κάνει
καίγονται τώρα μάταια και ορφανά τα χρόνια
σε μια ζωή που από νωρίς μου είχε ποια πεθάνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
