| |
Η ζωη μου ολη εφυγε με γρηγορους ρυθμους
Κι εμενα θεωρησαν απ' αυτους τους τραγικους
Που το αιμα τους το πινει καθε μερα η πατριδα
Και για ανταλλαγμα τους δινει μονο μια μικρη ελπιδα.
Μα τα χρονια μου αυτα ενας δαιμονας κρατα
Και εγω ζητω μοναχα τη καταρα τη γλυκεια.
Οταν ολα αυτα σαν δακρυα πεφτουν απ' τα ματια
Θελω μονο να χαθω και να σπασω σε κομματια.
Το κερι της ζωης που το σβηνει ο αερας
Και εγω εχω για φυλακα το πιο μεγαλο τερας
Που τα ονειρα των αλλων τα κραταει γι' αυτον μονο
Καθως αυτο πεθαινει απο ενα μεγα πονο.
Η κολαση του Δαντη περνα απο μπροστα μου
Με εναν φιλο μου παλιο που τον ειδα στα ονειρα μου
Να τρεκλιζει στη ζωη και να μην μπορει να νοιωσει
Καθε αισθημα μεγαλο αυτος θελει να το λιωσει.
Η ψυχη του ειναι αβυσσος και τα ματια του φοβερα
Και μονο μες τις σκεψεις του πεταει στον αερα
Γιατι απεγκλωβιστηκε απο το θανατο του
Μα εγω πια θα χαθω μεσα στα ονειρα του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
