| |
| | Μέσα στο πλήθος |  | | | Αφήστε ήσυχους τους ήρωές μου. | | |
[font=book antiqua]Βγαίνει από το κτήριο όπου εργάζεται. Έχει σουρουπώσει κι ο κόσμος περπατά βιαστικά. Πάντοτε περπατά βιαστικά. Στέκεται για μια στιγμή, ίσως και παραπάνω, και κοιτάζει αυτούς που ξεμακραίνουν. Κοντεύει οχτώ η ώρα, αρχίζει και νυχτώνει.
Σε λίγο θ' ανάψουν τα φώτα του δρόμου.
Παίρνει την απόφαση να μην γυρίσει αμέσως στο σπίτι. Άλλωστε δεν τον περιμένει κανείς. Θα κάνει μια βόλτα, σκέφτεται, κι αποφασίζει να ακολουθήσει τον δρόμο τον πιο φωτισμένο, τον γεμάτο κόσμο.
Αρχίζει να περπατά. Περπατά με βήμα σταθερό και παρατηρεί όλους εκείνους που βιάζονται, να γυρίσουν σπίτι, να κλειστούν στο κουκούλι τους, να ξεφύγουν από όσα φοβούνται. Αναρωτιέται αν ήταν πάντα έτσι. Προσπαθεί να θυμηθεί. Μάταια, δεν μπορεί να θυμηθεί πολλά από το χθες. Διαγράφει την κάθε μέρα που περνά αμέσως μόλις μπει η επόμενη.
Κάθεται σ' ένα παγκάκι, για να μπορέσει να δει βαθιά μέσα στον κόσμο που περνά.
Τείχη. Υψώνονται παντού τείχη. Πελώρια. Δεν έχει το κουράγιο να τα σκαρφαλώσει. Καρφώνει το βλέμμα του στον κόσμο, τα τρυπά. Μπορεί να δει τα μάτια τους. Την ψυχή τους δεν την βλέπουν ούτε οι ίδιοι, την κρατούν κρυμμένη. Θα αρκεστεί στα μάτια λοιπόν.
Προσπαθεί να διακρίνει. Να βρει ένα ζευγάρι μάτια που δεν είναι βουτηγμένα στην θλίψη. Ψάχνει απεγνωσμένα να βρει δυο μάτια που να είναι γεμάτα θάρρος. Θάρρος και τόλμη.
Τίποτα.
Η άκρη του ματιού του βλέπει ένα παιδικό καρότσι. Αμέσως επαναπαύεται, βέβαιος πως τώρα, τώρα θα δει δυο ματάκια, παιδικά, γεμάτα απορία. Αντικρίζει ένα παιδί που φοβάται ακόμα και να κλάψει.
Παίρνει τον δρόμο του γυρισμού. Σταματά μπροστά σ' έναν παρατημένο καθρέφτη. Κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια του. Θυμάται. Θυμάται πως κάποτε είχαν μια σπίθα. Τώρα θλίψη.. μόνο θλίψη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Έχει νεκρώσει η λογική, μα έχω ακόμα την καρδιά μου. | | | |
|
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ
17-05-2009 @ 23:12 | Περπατησα την πατησιων απο ομονοια μεχρι τερμα και
αντιστροφα πολλες φορες.Βραδυα αλλα και ημερα να
βλεπω τα ματια καλυτερα.Ειδα την αγωνια,τη παραιτηση,
τη θλιψη.Ακομα αποφευγω να βλεπω τα ματια μου
στο καθρεπτη.Φοβαμαι.Γραφεις συναρπαστικα μοναχικα,
ευχαριστως θα διαβαζα ενα βιβλιο με αναλογο περιεχομενο | | ΜΙΤΣΕΦ
18-05-2009 @ 00:30 | δεν εριχνε μια γροθια να τον σπασει? | | EΡΩΤΙΚΟΣ
18-05-2009 @ 01:42 | Παίρνει τον δρόμο του γυρισμού. Σταματά μπροστά σ' έναν παρατημένο καθρέφτη. Κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια του. Θυμάται. Θυμάται πως κάποτε είχαν μια σπίθα. Τώρα θλίψη.. μόνο θλίψη.
::hug.:: ::up.:: ::hug.:: | | peiraiotissa
18-05-2009 @ 03:44 | Γεια σου Χριστίνα...όντως μοναχικό και θλιμμένο,αλλά ωραία γραμμένο!!!!!! ::hug.:: | | χρηστος καραμανος
11-10-2009 @ 08:12 | Παίρνει τον δρόμο του γυρισμού. Σταματά μπροστά σ' έναν παρατημένο καθρέφτη. Κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια του. Θυμάται. Θυμάται πως κάποτε είχαν μια σπίθα. Τώρα θλίψη.. μόνο θλίψη.
Γεια σου Χριστίνα... ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
