| |
Σ’ ονείρων δρόμους περπατώ σ' άσπρη θαλάσσια άμμο
ένας κι εγώ απ’ την άτιμη φάρα των πειρατών…
κουρσεύω νύχτα ότι ποτέ τη μέρα δεν το φτάνω
όσο προλάβω πριν χυθεί στην κάμαρα το φως
Μ’ αίμα εκδικούμαι όσους πολύ μ’ είχανε αγαπήσει
με αίμα πληρώνω έγκλειστος στα κάτεργα του νου
που αντί να ζήσω τη ζωή, άφησα να με ζήσει
την ευτυχία προσμένοντας σαν μάννα εξ ουρανού
Να σ’ είχα στη νεότητα στερνή- στερνή μου γνώση
δεν θα ‘μουν θύμα θλιβερών κι ανόσιων λογισμών
δεν θα χα από αισθήματα πολύ νωρίς στεγνώσει
μα η γνώση πάντα έπεται των απολογισμών
μέσα από δρόμους της φωτιάς που γράφει το φεγγάρι
αντικατοπτριζόμενο σε θάλασσες πλατιές
να πέρναα δίχως να κοιτώ στα πίσω μου, μακάρι
και να ‘βγαινα στις άλικες νυχτερινές γιορτές
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
