τα ανέμελα όνειρα να φένονται τόσο μακρινά και μοναδικά.....
να απλώνομαι σαν σύνεφο στον ουρανό....
να κουριάζομαι σαν ντροπαλός έφηβος...
σε μια γωνιά με την κιθάρα αγκαλιά...
να φωνάζω δυνατά για τις μαλακίες που δεν ανέχομαι...
να ερωτεύομαι τόσο τρελλά για μια παράξενη καρδιά....
τόσο αντίθετα τα όνειρα με τις σκέψεις ...
μα τόσο όμοια τα φιλιά με τα αστέρια....
να θέλω να δακρύσω.....να θέλω να ζήσω απο την αρχή....
μα όλα να είναι τόσο πίσω....πιο πίσω και από ένα χαλασμένο ρολόι...
τα λόγια μου να προκαλούν ρίγος...
και η μελωδία απο την κιθάρα να πεθαίνει στο κενό....
σαν μικρός επαναστάτης.......που σκέφτεται ακόμα ποιός είναι ο αληθινός σκοπός....
να χαλάω τον ουρανό για το δικό μου γούστο...
να σε γυρεύω τα βράδια στην μεγάλη πόλη για την δική σου αγάπη....
να κοιμάμαι στα πιο χαμένα μέρη....
να τρέχω και να σκοντάφτω στα πιο ανέμελα πεζοδρόμια....
