| |
Μια εβδομάδα πέρασε αγαπημένε μου και μια νέα βρίσκεται πρό των πυλών.
Πόσο μου έχεις λείψει να ήξερες!
Πόσο μεγάλο είναι το κενό ανάμεσα στον έρωτα και το φόβο;
Ανάμεσα σε μένα και σένα;
Πόσος καιρός πάει από την τελευταία φορά που σε κρατούσα στην αγκαλιά μου;
Πανσέληνος ήταν θυμάμαι.
Η νύχτα γινόταν μέρα κι ένιωθα πως τα μάτια σου φώτιζαν κι εκείνα την ψυχή μου, σαν να έμπαινε όλη η θέρμη του ήλιου μέσα μου και θεράπευε κάθε μου πόνο.
Σήμερα λοιπόν θα σου μιλήσω για την αγάπη:
*"... Κι ύστερα μια γυναίκα με λυπημένο πρόσωπο είπε: Η αγάπη είναι θανατερό φαρμάκι που οχιές μαύρες και φοβερές σκορπούν στο διάστημα, μέσα από την άβυσσο της κόλασης, έτσι που να πέφτει σαν δροσια στην ψυχή τη διψασμένη για λίγο, να συνέρχεται μετά για έναν χρόνο και να πεθαινει για έναν αιώνα".
Αυτή μάτια μου είναι η αγάπη για σένα.
Μια αγάπη γεμάτη φόβο και πίκρα.
Δες όμως ακριβέ μου και την δική μου εκδοχή, που αν και πληγώθηκα και πόνεσα εξακολουθώ
να πιστεύω και σ' αυτήν, αλλά και στον άνθρωπο που μου χάρισε ένα τέτοιο μεγαλειώδες συναίσθημα κι αυτός δεν είναι άλλος από σένα:
* "Άλλη μια νέα κόρη, ροδαλή με τα χείλη γελαστά είπε: Κοιτάξτε, η αγάπη είναι νέκταρ που οι νύφες της αυγής χύνουν για τους δυνατούς.
Για να σταθούν δοξασμένοι μπροστά στ' αστέρια της νύχτας κι ολόχαροι μπροστά στον ήλιο της μέρας...
...Κάθε ζωή είναι ένα φεγγάρι, το ένα μέρος παγωμένο ρέμα το άλλο φλόγα καυτερή.
Και η φλόγα η καυτερή είναι η αγάπη..."
* Khalil Gibran " Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ "
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
