| |
Μου 'λεγες πάντα τη γροθιά
στο μαχαίρι πως χτυπούσες
όσο κι αν πονούσες, όσο κι αν πονούσες
Κοίταζες πάντα το γκρεμό
μ' ορθάνοιχτα τα μάτια
σβησμένα μονοπάτια, σβησμένα μονοπάτια
Που 'ναι τώρα το μαχαίρι
που 'ναι τώρα ο γκρεμός
σκόρπισε στο μεσημέρι
τις ακτίνες του το φως
άνοιξη και καλοκαίρι
γύρισε γλυκά ο καιρός
Και το χέρι σου ζεστό
ψάχνει και ζητάει το χάδι
ξέχασε και το σκοτάδι, ξέχασε και το σκοτάδι
Και το βλέμμα σου απαλό
γέρνει σ' ένα κυπαρίσσι
μ' αν η θύελλα γυρίσει, μ' αν η θύελλα γυρίσει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
