| |
Ξυπνημα μες στη νυχτα, παραλογες εικονες
νερο πικρο που στεκεται αγκαθι στο λαιμο σου
ζωες που φυγαν κι αφησαν αδειο το ειδωλο σου
να ψαχουλευει ονειρα γραμμενα στις κολονες
Προσωπο που ιδρωσε, ψυχη παρατημενη
ενα κερι να λιωνει τα γραμματα στο χρονο
Σαββατα που σε βρισκουν νεκρο από τον πονο
κι ένα τηλεφωνο αιτιες να ζησεις αναμενει
Απογευμα στο παρκο και βολτες στο ημιφως
φεγγαρι που ξεθωριασε, σιωπη που ξεψυχαει
κοιτας αστερια και σου λενε ο δρομος σου που παει
στο χερι σου η συνηθεια λαμπει σαν σπανια λιθος
Τα δειλινα σου στενεψαν και οι αρχες τελειωσαν
στο ερεβος οι ωρες να στεκουν σαν τις Μοιρες
σαν δικαστες αλαθητοι προσμενουν οσα πηρες
γιατι ποτε δεν ενιωσες πως κατι ισως σου δωσαν
Δακρυα που στεγνωσαν οι μηνες και τελειωνουν
μαυροι οι τοιχοι του σπιτιου και νιωθεις να βουλιαζεις
ο πατος σε αγαπησε μα να δεχτεις δειλιαζεις
κι οι ουρανοι που ποθησες χρονια σε λαβωνουν
Αποψε παλι στο σκοταδι το κενο σου αφηνεις
ρολογια που τρελαθηκαν, δεικτες που σε κυκλωνουν
τους δανεισες αληθεια, με ψεμα στο πληρωνουν
ποτηρι με αλκοολ κι ασπιρινες καταπινεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
