| |
| | Σ' εκείνη την άμμο |  | | | ...με τα ξανθά απομεινάρια εκείνου του αγίνωτου, γινωμένου πόθου | | |
[B]Σ’ εκείνη την άμμο[/B]
Σ’ εκείνη την άμμο βούλιαξα και πάλι για ώρες
και σ’ έβλεπα που λίγο μου μιλούσες
και μ’ έβλεπα να τρέμω σαν πουλί μέσα στα χέρια σου,
ξέροντας το από τότε, ξέροντάς το από πάντα…
Ξεσκόνισα το μαύρο πουκάμισό σου που γέμισε
ξανθά απομεινάρια εκείνου του αγίνωτου, γινωμένου πόθου
και σε πήρα απ’ το χέρι, ακούγοντας τον παλμό
των πιο βαθιών τιτιβισμάτων, εκείνης της μέσα σου Ανατολής,
ακούγοντας τον παλμό των πιο βαθιών φτερουγισμάτων της ψυχής μου.
Ήξερα…δεν ήτανε για μένα που ξημέρωσε, δεν ήτανε για μας….
Μα σε πήρα απ’ το χέρι για να βαδίσω μαζί σου
στην πιο φωτεινή μοναξιά φως μου.
Κρατώντας τις σπίθες της συνουσίας του ονείρου μας
σαν τσεκούρια, γκρέμιζα τους αδιέξοδους τοίχους
που ορθώνονταν μπροστά μου,
καθώς πορευόμουν τα μονοπάτια των ματιών σου.
Σ’ εκείνη την άμμο βούλιαξα κι’ απόψε
κι’ έμεινα για ώρες μες στο βρεγμένο απ’ το κύμα μαξιλάρι μου,
μέχρι που ξεχείλισε η πιο γλυκιά αλμύρα απ’ τα χείλη μου,
η πιο αλμυρή γλυκάδα απ’ την ψυχή μου….
και τα μάτια σου ακόμα εκεί, ν’ αντιφεγγίζουνε
μέσα στον πιο δικό μας ξένο ουρανό
………….τι κι’ αν δεν ήσουνα εκεί…..
Μα τώρα κλείσ’ τα μάτια μου, τα μάτια, μην κοιτάζουν
το αίμα που κοκκίνισε τους χρυσαφένιους κόκκους…
Μού χάρισες μια θάλασσα να ‘χω να το ξεπλένω
και μι’ ανθισμένη Άνοιξη, για να με ανασταίνω,
κάθε που θα αιμορραγώ, κάθε που θα πεθαίνω
………….τι κι’ αν δεν είσαι πια εδώ…..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | «Ένα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια» | | | |
|
elenalda jounior
03-06-2009 @ 01:37 | ΥΠΕΡΟΧΟ ::up.:: ::up.::
καλη σου μερα και καλη συνεχεια ::smile.:: | | Xωρολάτρης
03-06-2009 @ 03:37 | Ειναι διαφορετικό από όλα τα προηγούμενά σου Λενιώ μου.. Ο όγκος των πραγμάτων και οι αποστάσεις που πρέπει να καλυφτούν μεταξύ παρελθόντος ,παρόντος και μέλλοντος είναι τόσο μεγάλες που εκ των πραγμάτων θα έπρεπε να αφήσεις για λίγο την σιχουργική μορφή και να χωθείς για τα καλά μέσα στην ακόμα περισσότερη ποίηση..
Ολο το ποίημα διακατέχεται από κάτι το μεθυστικά όμορφο ...Η αισθήσεις ανεβοκατεβαίνουν παράξενα μέσα σε αυτόν που το διαβάζει και τον κάνουν να μην ξέρει τελικά ποιά να αφήσει για να τον καταβάλει ..Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το "αγίνωτος-γινωμένος"που σκόπιμα το αφήνεις να ανοιγοκλείνει σαν φλας και σαν υπενθύμιση νοήματος...Στο τέλος νομίζω όμως ότι το "γινωμένος" με την έννοια της ωριμότητας ενός φρούτου που αποφάσισε να κερνά εσαεί τους χυμούς του ,επικρατεί και αρχίζει..
Θαυμάσια και μοναδική και στα πιο ελεύθερα σχέδια της άμμου! | | swordfish
03-06-2009 @ 03:45 | Ωραίο Ελένη μου, καλό σου μεσημέρι!!! ::up.:: ::kiss.:: | | rock sugar
03-06-2009 @ 09:29 | Βαθύ.Υπέροχο. | | TAS
03-06-2009 @ 11:23 | Πάνω στην άμμο την ξανθή, γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξεν ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή . .
Γ. Σεφέρης.
Ξεχείλισε η σελίδα απ’ την γλυκιά αλμύρα των στίχων σου και της ψυχής σου, Ελένη. .Κι η ανθισμένη σου άνοιξη, μακάρι να βοηθήσει στην ανάσταση όλων . .
http://www.youtube.com/watch?v=dhk0ckaCxDI&feature=related | | elpidakwstopoulou
03-06-2009 @ 14:46 | Μα τώρα κλείσ’ τα μάτια μου, τα μάτια, μην κοιτάζουν
το αίμα που κοκκίνισε τους χρυσαφένιους κόκκους…
Μού χάρισες μια θάλασσα να ‘χω να το ξεπλένω
και μι’ ανθισμένη Άνοιξη, για να με ανασταίνω,
κάθε που θα αιμορραγώ, κάθε που θα πεθαίνω
………….τι κι’ αν δεν είσαι πια εδώ…..
πανέμορφο ειναι !!!! αισθησιακό !!! | | Δήμητρα
04-06-2009 @ 06:17 | Τα αγγίγματα πάντα προηγούνται των διαμελισμών...
Και τα βουλιάγματα πάντα προηγούνται των πνιγμών όπως φαίνεται...::love.:: ::love.:: ::love.:: | | prince philip
17-06-2009 @ 06:02 | Ξεσκόνισα το μαύρο πουκάμισό σου που γέμισε
ξανθά απομεινάρια εκείνου του αγίνωτου, γινωμένου πόθου
και σε πήρα απ’ το χέρι, ακούγοντας τον παλμό
των πιο βαθιών τιτιβισμάτων, εκείνης της μέσα σου Ανατολής,
ακούγοντας τον παλμό των πιο βαθιών φτερουγισμάτων της ψυχής μου.
αψογο ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
