| |
Ηλιος πολυχρωμος μα απιαστη η μορφη του
Ένα πουλι φυλακισμενο στο κλουβι του
Καποιος που ψαχνει μες στους χαρτες τη φυγη του
για να αρχισει να ζει
Ένα πρωι θα ξεκινησεις για μια βολτα
και θα γυρισεις μολις κλεισουνε τα φωτα
Μ ένα αερακι δροσερο πανω στα χορτα
τον ουρανο θα κοιτας
Σ ένα θρανιο τη ζωη σου να αφηνεις
Με δυο στιχακια λιγο νοημα θα δινεις
και τα προβληματα που εμαθες να λυνεις
δεν θα ξαναρθουν ποτε
Απ το παραθυρο ο νους σου δραπετευει
Πανω στον πινακα μια ασκηση χορευει
Να δεσει με σχοινια τη σκεψη σου παλευει
μα εκεινη φευγει μακρια
Λευκος Γεναρης κι η γνωστη μελαγχολια
Νυχτες ναυαγιο σε χαρτινη σχεδια
Λεξεις να γραφεις για να βρεις τη συγκυρια
που καπου θα χει χαθει
Τεσσερις τοιχοι σου απλωνουνε το χερι
κι ένα μολυβι που τα μυστικα σου ξερει
Θα σε πηγαινουν στου απεραντου τα μερη
Στη ψυχη σου ξανα
Μια τρυπια βαρκα για να μπαινει το φεγγαρι
κι ένα ταξιδι θα σε παει ως τον Αρη
Μια κρυα νυχτα στο ονειρο σου θα σε παρει
με δυο κουπια για φτερα
Ένα απογευμα γλυκο στη γειτονια σου
θα εχει γινει ηδη διπλασια η σκια σου
Το ηλιοβασιλεμα θα συναντα η ματια σου
και θα ματωνεις ξανα
Στους δρομους που ποτε δεν ειχες περπατησει
τις μερες που κανεις δεν θα σου δινει λυση
Μια νεφελη συντροφια θα σου κρατησει
Τον εαυτο σου να βρεις
Κι αυτοι που πικραναν τα δυο γλυκα σου ματια
εχουν καρδια με ακατοικητα παλατια
Μονη σου βρες τα πιο ωραια μονοπατια
σ’ αυτους που αξιζουν να πας
Κι αν δεν με ξερεις κι αν ακομα μ εχεις μαθει
ειν η ζωη μας μια ιστορια από λαθη
και κάθε αληθεια που τρυπαει σαν αγκαθι
σε κανει πιο δυνατη
Να γραψω κατι θελω να σου αφιερωσω
δυο λεξεις ομορφες μα χανομαι στο τοσο
για μια στιγμουλα πως αισθανεσαι να νιωσω
Λιγο να ρθω πιο κοντα
Κι αν δεν σε ξερω κι αν ακομα σ εχω μαθει
Πώς να γνωρισω ολης της θαλασσας τα βαθη
Μια σταγονα που στο κοκκινο εχαθη
μιας αρχαιας πληγης
Μια φορα που θα κατεβω στην Αθηνα
μολις σε βρω θε να καθισω κανα μηνα
Γι αυτό καλυτερα για διακοπες ξεκινα
κι ελα του χρονου ξανα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
