| |
[align=center]Κοιταξα το ειδωλο μου στον καθρεφτη
κι εκεινο εκλεισε τα ματια
Υστερα δακρυσε γιατι δεν του δινα
πια και πολλη σημασια
Στο μπαλκονι μιλησα με τον ισκιο μου
κι ολο μου φερνε αντιρρησεις
Ελεγε πως δεν αντεχει τη σιωπη
γιατι νιωθει πως πεθαινει
Τον τοιχο εβαψα με ονειρα
μα τα βρηκα σβησμενα με το φως της μερας
Κι ολο ακουγα βηματα το βραδυ
και φοβομουν να κοιταξω μηπως είναι ο εαυτος μου
Τον κοσμο μου εχτισα με λογια
μα εκεινος επεσε σα χαρτινη παραγκα
Αθελα μου θα φυσηξα με δυναμη
μια νυχτα που τον σιχαθηκα
Ποτισα τον ουρανο με λικερ, μα εκεινος με μεθυσε
με τα αυγουστιατικα φεγγαρια του
Υστερα στο φως τους ευχηθηκα
καποτε να τα μισησω
Πεταξα στο βυθο της θαλασσας
να μασω τα κομματια μου
Κι ολο καποιος μου ψιθυριζε
πως τα κλεψε και τα φυλαει σπιτι μου
Με μαυρο εγραψα τις ενοχες μου
μα ολο ματωνα και μουτζουρωνα τη σελιδα
Στο τελος την εσκισα
και την εθαψα κατω απ το μαξιλαρι
Περιμενα καποιο βραδυ
να τηλεφωνησω στον εαυτο μου
Να του πω πως δεν τον εχω αναγκη
μα η γραμμη ηταν κατειλημμενη
Αγναντεψα τον οριζοντα
Απλωσα το χερι μου προς το μερος του
και τον ακουμπησα με το δαχτυλο
δειχνοντας το τελος
Εσβησα το φως και ξαπλωσα
Κοιταξα το ταβανι και χαθηκα στο λευκο του
Ενα ντεπον μου προσφερε ασυλο
και εκλεισα τα βλεφαρα[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
