| |
Θυμάμαι παλιά είχα πολλές πληγές... σε όλο μου το σώμα,
κάποια εποχή έμοιαζαν ξεραμένες...
Ωσπού μια μέρα εμφανίστηκε κάποιος που πίστεψα πως θα τις κλείσει.
Αυτός όμως, μου χάρισε απλά λίγα ρούχα για να τις καλύψω...
μου φαινόταν αρκετό... ο ήλιος δεν με έκαιγε πια!
Καιρό μετά, κάποιος με έγδυσε στα ξαφνικά
και με άλειψε παντού με ένα παράξενο υγρό...
έρωτα θαρρώ το λένε!!
Πόνεσα πολύ. Οι πληγές μου μάτωσαν μα δεν μπορούσα ούτε να κλάψω
ούτε βοήθεια να ζητήσω γιατί όλοι είχαν απλά χαθεί...
Στο τελειωτικό του χτύπημα μου ψυθήρισε:
''Τώρα οι πληγές σου δεν κυνδινεύουν πια, δεν πρόκειται να μολυνθούν ποτέ ξανά...''
Φοβήθηκα στα λόγια του...
για μέρες πολλές κλείστηκα, ξέφυγα μακριά απ΄ όλους και όλα.
Σαν πληγωμένο ζώω, αφού τις έγλειψα
περίμενα ή να σωθώ ή να χαθώ...
Αλλά μια μέρα οι εφιάλτες όλοι έπαψαν στην ευωδιά της άνοιξης
και γω σταμάτησα να κρύβομαι για να την γευτώ
και τότε είδα πως ο ήλιος δεν με έκαιγε πια... τα μαγια ειχαν λυθει..!
Έτσι και γω αποφάσισα να μην φερθώ αχάριστα και να κρατήσω το δώρο της ζωής,
δηλαδή εσένα κοντά μου!
Εσύ που φροντίζεις λίγο λίγο με υπομονή και τα τελευταία σημάδια να χαθούν...
που μου δίνεις φως χωρίς να με καις...
Μην τελειώσεις ουρανέ μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
