| |
Κρατώ στο νου μου δυο μπουκέτα αναμνήσεις
κι η μυρωδιά απ' τους ανθούς τους με μεθά.
Με ταξιδεύει εκεί που αιώνια θα ζήσεις,
μα το αγκάθι στον κορμό τους με τρυπά.
Κοιτώ στο πέλαγος που πλέει η ευτυχία
κι απο εμένα φεύγει τώρα μακρια.
Ψάχνει να βρει καινούργια πλέον κατοικία
γιατί στη γη μου είναι όλα πια ξερά.
Κι εγώ δακρίζω και ποτίζω αναμνήσεις
γιατί αυτές θα μου κρατάνε συντροφιά.
Σαν το κουβάρι της ζωής μου ξετυλίξεις
κόμποι απο θλίψη που ήταν κάποτε χαρά.
Δεν προσπαθώ πλέον τους κόμπους του να λύσω,
ότι κι αν κάνω είναι τώρα πια αργά.
Πλέκω πουλόβερ με το νήμα της ζωής μου,
τις αναμνήσεις φορώ μα προχωρώ μπροστά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
