| |
Σε μια σκηνή που στρώσαν κόκκινα χαλιά,
δυο προβολείς, το έντονο φώς τους μες τα μάτια μου χτυπά.
Βλέπω μια θάλασσα ανθρώπων που φωνάζουν δυνατά
και τ' αφτιά μου η φωνή τους μου τρυπά.
Θέλω να πω να πάψουν πλέον να φωνάζουν
μα αντί γι' αυτό εγώ τους λέω "να 'σται καλά".
Θέλω να φύγω και τα πόδια μου προστάζω
μα δεν μ' ακούνε και χορεύουν σαν τρελά.
Νιώθω το σώμα μου να τρίζει, να πονά
όμως δεν πέφτω γιατί κάτι με κρατά.
Θέλω να δω τον ουρανό για μια φορά,
μα δεν μπορώ, δεν με αφήνουν τα σχοινιά.
Σαν μαριονέτας η ζωή μου τώρα πια,
σε ένα έργο για να βλέπουν τα παιδιά.
Όλοι γελάνε με εμένα ξαφνικά
κι η θέληση μου μόνο δάκρυα σκορπά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
