| |
Μια θάλασσα κολύμπησα και λίμνες δυο τις ήπια
σε μια σταγόνα ναυαγός με μιαν αγάπη τρύπια
Σε γνώρισε το ένστικτο , σε λάτρεψε το σώμα
συναγερμού που σίγησαν τα σήματα , σε κώμα
Μια ηρεμία τινάζεται παλιό , αρχοντιάς το κτήριο
της ομορφιάς τα εκρηκτικά , καρδιάς το διαβατήριο
Όλες οι χαρές φορέσαν ρήμα στον αόριστο
κι όνειρο επαναστάτη το ‘στειλαν εξόριστο
Και δεν ξέρω πια τι θέλω μεσ’ της τρέλας το σημάδι
το πρωί ζωή να δίνω μα φονιάς να ‘μαι το βράδυ
Και ξυπνάω μ’ οξυγόνο λιγοστό μέσα στα στήθια
μ’ ένα ουρλιαχτό τραγούδι , π’ όλο μοιάζει σε «βοήθεια»
Μα κανένας δεν τ’ ακούει , άθλιο κλάμα υπερήχων
μάταια τύμπανα χτυπάει , φτιάχνει σάλπιγγες των τοίχων
κι αυτοί , όλο υψώνονται , Βαβέλ σηκώνουν πύργο
με φυλακίζουν άλαλο , μόνο , τρελό και λίγο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
